In de loop der jaren hebben talloze “speciale” koffies het tot het reguliere gesprek geschopt. Namen als Kona, Geisha, Kopi Luwak – en vooral Blue Mountain hebben allemaal een bepaalde “merkwaarde” in de algemene bevolking.
Het zou geen verrassing zijn als gewetenloze koffiebedrijven hiervan zouden profiteren.
De meeste consumenten hebben immers niet een verfijnd genoeg gehemelte of voldoende kennis van de industrie om enig verschil op te merken tussen echte, hoog scorende speciale partijen en middelgrote imitators.
Een goed voorbeeld hiervan is de Hawaiiaanse Kona-koffie, beroemd om zijn prijskaartje en exclusiviteit. Veel koffieliefhebbers staan er achter, belijden veel van zijn deugden als superieure koffie en schrijven ze toe als de reden voor de forse prijs.
Een andere koffie met een cultaanhang is de Jamaicaanse Blue Mountain (JBM), aangeprezen als de “King of Coffee”.
Het heeft een sluier van mysterie en intriges waardoor zijn reputatie bijna mythisch lijkt. Ten goede of ten kwade, JBM rijdt dezelfde hype als Kona en Kopi Luwak.
Dus de belangrijkste vraag is: maakt Blue Mountain zijn reputatie waar, of is het weer een van die koffieberoemdheden die allemaal glitter zijn maar geen glans? 🤔
Om dat te beantwoorden moeten we er wat dieper in duiken.
Wat is Blue Mountain Coffee?
De mystiek van Blue Mountain koffie begint met zijn naam.
Wordt koffie echt verbouwd op een blauwe berg?
En maakt deze “blauwheid” de koffie echt superieur?
Nou, niet echt…
De naam “Blue Mountains” verwijst naar een bergketen in de oostelijke regio van Jamaica. Deze bergen zien eruit als veel andere bergen over de hele wereld, dus men zou ze waarschijnlijk kunnen beschrijven als een mix van groen, grijs of blauw, afhankelijk van vele factoren – bijvoorbeeld het tijdstip van de dag, de verhouding tussen zonlicht en wolken, enz.
Van een afstand gezien kunnen ze echter zeker een wat blauwe tint hebben. Dit komt door gehuld te zijn in een bijna eeuwige mist.
Geschiedenis van Blue Mountain Coffee
Koffie werd in 1728 in Jamaica geïntroduceerd door de toenmalige gouverneur Sir Nicholas Lawes. Het zou een geschenk zijn van de gouverneur van Martinique, een naburig eiland in het Caribisch gebied.
De arabica koffieplant werd voor het eerst geplant in Temple Hall, St. Andrew en uiteindelijk verspreid naar andere delen van de Blue Mountains.
De bodem, de hoogte en het klimaat van Jamaica’s Blue Mountains waren zo gunstig voor de koffieteelt dat ze een groeiende koffie-industrie voortbrachten. Het breidde zich snel uit toen het Verenigd Koninkrijk de tarieven verlaagde, waardoor de koffieconsumptie steeg.
De Blue Mountains produceren alleen arabica koffie, waarvan het grootste deel van de Typica variëteit is. Een unieke mutatie ontwikkelde zich in de Blue Mountains en werd bekend als Coffea arabica var. blauwe berg. Deze variëteit wordt ook geteeld in Kenia, Hawaï, Papoea-Nieuw-Guinea en Kameroen.
Tegenwoordig kan (althans officieel) Blue Mountain-koffie alleen worden geteeld in een specifiek gebied en hoogte binnen deze bergketen. Het land omvat de parochies van St. Andrew, St. Thomas, Portland en St. Mary, die allemaal tussen een hoogte van 3.000-5.000 voet boven de zeespiegel liggen.
- Tegen het einde van de jaren 1700, er waren meer dan 600 koffieplantages in Jamaica met ongeveer 70.000 hectare voor de teelt.
- Tegen het begin van de jaren 1800, Jamaica werd een van de beste koffieproducenten ter wereld. Dit duurde echter niet lang. Na de emancipatie van slaven in de jaren 1830 was er een daling van de productie: verergerd door andere factoren zoals prijsschommelingen, concurrentie om arbeid met suikerplantages en slecht bodemonderhoud. Van meer dan 600 plantages daalde het tot iets meer dan 150. Terwijl sommige landgoederen de daaropvolgende decennia productie bleven produceren, herwon Jamaica niet langer zijn leidende positie als koffieproducerend land.
- In de jaren 1940 omdat de groeiende bezorgdheid over de kwaliteit en consistentie van Jamaica’s koffie leidde tot het verlies van waardevolle internationale markten. Het werd de druppel die de schepping van de Coffee Industry Board in 1953. Dit bestuursorgaan stroomlijnde de productie en marketing en gestandaardiseerde kwaliteitscontrolemaatregelen. Koffie werd zwaar gereguleerd. Het land was nog steeds niet in staat om enorme hoeveelheden koffie te produceren; de kwaliteit en consistentie stegen echter enorm. Deze verbetering hielp hen een reputatie en een cult-aanhang te ontwikkelen, en de rest is geschiedenis.
Waarom zijn de Japanners zo gek op Blue Berg? 🤔 🇯🇵
Een deel van de zeldzaamheid van Jamaica Blue Mountain is het enorme percentage dat rechtstreeks naar Japan wordt verscheept, variërend van 60% -85% van de totale productie van Jamaica per jaar. De rest van de wereld moet het doen met het percentage dat overblijft. Maar hoe zit het met dat stuk koffie dat naar de Japanners gaat?
De meeste mensen zijn zich misschien niet bewust van de langdurige diplomatieke betrekkingen tussen Jamaica en Japan, formeel opgericht in 1964.
Deze relatie stelde hen in staat om solide economische allianties te vormen die elk land ten goede kwamen. JBM werd voor het eerst geïmporteerd naar Japan in de vroege jaren 1950 toen Japan zijn economisch herstel na de Tweede Wereldoorlog begon. In die tijd promootten de lokale branders in Japan Blue Mountain als de koffie die het Britse koningshuis dronk. Deze claim intrigeerde de lokale bevolking en voegde meer aantrekkingskracht toe aan het product.
Naarmate jamaica’s kwaliteitscontroleprogramma’s strenger werden – het produceren van schonere en consistentere koffie – werd Blue Mountain-koffie al snel populair in Japan. De invoer steeg in de daaropvolgende jaren tot 90% tegen het einde van de jaren 1980.
Vanaf 2018 heeft Japan 9 januari aangewezen als jamaicaanse Blue Mountain Coffee Day.
De koffiecultuur in Japan nam een hoge vlucht toen het een van de best consumerende landen ter wereld werd. Maar Jamaica Blue Mountain heeft een speciale status voor veel Japanners en noemt het de ‘koning van de koffie’. Zozeer zelfs dat Ueshima Koffie Bedrijf (UCC) – een Japans koffiebedrijf – investeerde in jamaicaanse koffie in de jaren 1980 door hun eigen landgoed in de Blue Mountains te kopen.
De voortdurende patronage en steun van Japanse importeurs versterkte de Jamaicaanse Blue Mountain-koffie-industrie verder naarmate het de reputatie groeide die het nu heeft. Vanaf 2018 heeft Japan 9 januari aangewezen als jamaicaanse Blue Mountain Coffee Day.
Is Blue Mountain Coffee de beste ter wereld?
Laten we naar de kern van het probleem rond deze koffie gaan: is het echt de prijs waard?
Het korte en eenvoudige antwoord is: Nee.
Ondanks de hype slagen deze koffies er niet in om indruk te maken op veel professionals uit de industrie op de cuppingtafel. In het beste geval bieden ze een fatsoenlijke koffie-ervaring, maar ze zijn nog steeds mijlen verwijderd van het beste van wat de koffiewereld te bieden heeft.
Zet het lage aanbod, de ontberingen van productie, verwerking en certificering opzij – die allemaal begrijpelijkerwijs de prijzen hoger drijven. U zult een beroemdheidsstatus vinden die aan dit product is toegewezen en die het nog wenselijker maakt voor consumenten. Het geldt voor veel spraakmakende merken die sterk afhankelijk zijn van hun reputatie om kopers aan te trekken. Er wordt veel energie gestoken in effectieve branding om het product een luxe, premium gevoel te geven.
Maar bedrijven hebben krachtige marketing nodig om te groeien. De bekendheid van de naam van Blue Mountain geeft niet automatisch aan dat het allemaal verzonnen is, een enorme zwendel, niets meer dan een slecht smakende koffie.
Wat is het dan wel?
Simpelweg dit: een koffie met een beperkt aanbod die een over het algemeen schoon en mild smaakprofiel bezit.
Geen vonken, geen vuurwerk, niets om je te overrompelen.
Op zijn best is Blue Mountain koffie een voorbeeld van harmonie en balans in een kopje. Dit zijn geen ongewenste eigenschappen in een koffie, maar ze zijn niet bepaald inspirerend. Niet genoeg om je te laten denken dat het een premium koffie-ervaring is in verhouding tot de prijs die je hebt betaald.
Op zijn best is Blue Mountain-koffie een voorbeeld van harmonie en balans in een kopje
Niet alle koffies zijn gelijk: sommige hebben betere genen (geisha bijvoorbeeld), sommige hebben betere groeiomstandigheden, sommige hebben betere boeren en producenten, enzovoort.
Jamaicaanse Blue Mountain koffie is geen oplichterij, maar het is ook niet de crème de la crème van de koffie-industrie. En echt, dat is oké. Sommige mensen vinden JBM nog steeds leuk en zouden er graag voor betalen.
Blue Mountain “blend” Oplichting
Hoewel de echte JMB misschien geen oplichterij is, zijn er zeker andere koffies die onder de naam worden verhandeld.
Het ontbreken van karakterbepalende eigenschappen kan Blue Mountain enigszins gemakkelijk te dupliceren maken. Het is gevoelig geweest voor vervalsingen en imitaties. Er zijn al verschillende producten op de markt die beweren een Blue Mountain “blend” of een Blue Mountain “stijl” koffie te zijn. Beide kunnen weinig tot geen echte Blue Mountain-koffie bevatten.
Omdat de Blue Mountain cultivar muteerde van Typica, deelt het de algemene kenmerken die typisch zijn voor de variëteit. Deze gelijkenis komt voor in sommige van de milds uit Midden-Amerika, Latijns-Amerika en de Stille Oceaan. Wat fascinerend is, is dat dezelfde Blue Mountain-cultivar door zijn Britse admin naar Papoea-Nieuw-Guinea werd gebracht.istrators voor de koffieteelt in het begin van de 20e eeuw. Het zal geen verrassing zijn als veel van de PNG-koffies van vandaag een vergelijkbaar smaakprofiel hebben als Blue Mountain.
Vergelijkingen zullen ongetwijfeld typisch ontstaan met andere marketingreuzen zoals de Hawaiiaanse Kona. Klanten van elke kant pleiten voor hun favoriete koffie, terwijl anderen denken dat zowel Kona als Blue Mountain de hoeveelheid lof en prijzen die ze ontvangen niet waard zijn.
Wat de kwaliteit van de bekers betreft, is er niet veel concurrentie tussen de twee: beide zijn milde en soepele koffies, die nauwelijks onderscheidende kenmerken bieden. Beide vragen ook hoge prijzen, maar als we ze opstapelen tegen hun overeenkomstige kwaliteit, lijkt Kona de meer redelijke keuze. Uiteindelijk willen consumenten waar voor hun geld. Een product dat zijn waarde voornamelijk ontleent aan zijn naam, zal ervoor zorgen dat consumenten zich beroofd voelen van wat een gedenkwaardige koffie-ervaring had kunnen zijn.
Koffieplantages in Jamaica
De Jamaican Coffee Industry Board heeft de details van het kweken en produceren van Blue Mountain-koffie gedetailleerd beschreven om kwaliteit en consistentie te garanderen. Zodra de koffie door het bestuur is gecertificeerd, krijgt deze het handelsmerkzegel op de verpakking. Het beperkte groeigebied en de hoogte beperkten natuurlijk het aantal koffieplantages en regio’s die Blue Mountain legitiem produceerden. Hier zijn enkele van de meer opvallende:
Clifton Berg
Gelegen op de oostelijke helling van Catherine’s Peak in de Blue Mountains, Clifton Mount is een van de oudste functionerende koffieplantages in Jamaica daterend uit de jaren 1790. Tegenwoordig is het een volledig operationele verwerkingsfaciliteit geworden na het installeren van een molen in het pand. Deze interne verwerking stelde hen in staat om een landgoedkoffie aan te bieden. Het landgoed is Rainforest Alliance-gecertificeerd.
Wallenford
Dit koffiebedrijf heeft activiteiten die twee parochies in de Blue Mountains omvatten: St. Andrew en Portland. Ze staan historisch bekend als de grootste kweker van JBM vanwege ongeveer 5.000 hectare land dat ze controleren. Het bedrijf functioneert voornamelijk als een koffiemolen die zijn koffie inkoopt bij kleine producenten en de eerste fase van de koffieverwerking uitvoert in hun eigen pulpfabrieken.
Clydesdale
Een opmerkelijke koffieteeltregio op de zuidelijke hellingen van de Blue Mountains en ligt in de parochie van St. Andrew. Clydesdale was een van de eerste koffieplantages in Jamaica, gesticht in de late jaren 1700 door een Britse staatsburger. Tegenwoordig is het landgoed niet langer operationeel en is het door de Jamaicaanse overheid aangewezen als nationaal erfgoed. Het blijft een koffieteeltgebied dat wordt verbouwd door kleine boeren.
Craighton
Craighton estate ligt in Irish Town, St. Andrew, en dateert uit de jaren 1800 toen het werd gebouwd en koffie produceerde. In 1981 kocht Ueshima Coffee Company (UCC) – een groot Japans koffiebedrijf – het landgoed om een stabiele levering van Blue Mountain naar Japan te creëren. Trouw aan hun missie ontvangt Japan de meeste geëxporteerde koffiebonen van Craighton Estate. Het landgoed is Rainforest Alliance-gecertificeerd.
Flamstead
Dit landgoed ligt in de parochie van St. Andrew in de Blue Mountains. Koffie wordt naar verluidt al sinds 1764 in het gebied verbouwd. Het landgoed werd later in 1982 opgericht nadat ambassadeur Dunkley het had verworven voor de koffieteelt. Tegenwoordig beheren de zonen van ambassadeur Dunkley het landgoed. Hun faciliteit omvat het verbouwen, drogen en malen van koffie.
Greenwich
Dit kleine koffielandgoed beschikt over 100% zelfvoorziening: het kweken van hun eigen zaailingen, het verwerken van de koffiebessen en het branden van de koffiebonen voor de detailhandel. Daarom verwijzen ze naar hun Blue Mountain als een “single estate coffee” omdat het geen bonen van andere boerderijen bevat.
Bovenste uitgelichte afbeelding: Diego Tirira – Flickr CC 2.0
Inhoudsopgave